Miałam 18 lat, gdy wyszłam na ulicę z moim synem…

Z perspektywy czasu, czuję się jak SuperWOMAN z dwóch powodów: Pierwszym było uratowanie życia mojego rodzeństwa. Drugą swojego i własnego syna.

Miałam 18 lat, gdy wyszłam na ulicę z moim synem… nie miałam pojęcia dokąd pójdę. Byłam 2 miesiące po cesarskim cięciu. Miałam kilka groszy przy duszy, zapas mleka i pieluch. Przez 2 godziny spacerowałam po głównych ulicach miasta, zastanawiając się, dlaczego mnie to wszystko spotkało. Wiedziałam, że nie ma odwrotu. Było to trudne, bo przyszło mi porzucić rodzinę. Tę samą, którą wcześniej ratowałam.

Mój ojciec któregoś dnia, po powrocie z pracy skatował moją matkę tak, że na koniec straciła przytomność. Pamiętam, jak bardzo wrzeszczałam. Ten krzyk ją uratował. I zmusił do podjęcia decyzji, aby uciec z piątką dzieci. Gdy przyszło, co do czego – stchórzyła. Było za późno, bo rodzeństwo, boso, z poduszką pod pachą, w ciemności, na palcach wychodziło z mieszkania, by przedostać się przez podwórko do drugiej części kamienicy, gdzie czekało na nas remontowane mieszkanie. Nigdy nie zapomnę, jak stałam na rozdrożu i ratowałam życie mojego rodzeństwa i ostatecznie matki. Miałam tylko 12 lat, właśnie zaczynałam szóstą klasę. W tym roku 15 lat skończy mój syn i nie wyobrażam sobie zafundować mu takich przeżyć. Umarłabym, bo do dzisiaj czuję to, co czułam wtedy – stojąc boso, w ciemności i prosząc matkę, by wyszła z domu zanim wróci ojciec…

W kwietniu skończę 33 lata. Mentalnie bliżej mi jednak do 40-latki. Spostrzegam to jak zaletę. Dzięki temu mam wokół siebie starszych i mądrych przyjaciół.

Dopiero 3 lata temu, podczas terapii dotarło do mnie, czego dokonałam. Mówiąc najprościej, wyłamałam się z systemu, w którym nie zdaje się matury, nie ma się zawodu, często nie ma się nawet pracy.

A ja to wszystko mam.

Jestem fotografką, jeżdżę po Polsce i przez obiektyw uświadamiam ludzi, że są wartościowi… że są piękni.