Nie boję się piekła…

NIE BOJĘ SIĘ PIEKŁA

Każda z nas ma marzenia, MARZENIE to myśl, w której możemy sobie wyobrazić, jak chcielibyśmy żyć, co chcielibyśmy osiągnąć w przyszłości. Ja nie mogłam mieć marzeń, bo zostały mi one w brutalny sposób odebrane.

Jako dzieci wierzymy w niebo i piekło a większość z nas boi się piekła. JA nie boje się ani piekła ani diabła i nie dlatego, że jestem dorosła, ale dlatego, że mój mąż stworzył mi piekło na ziemi więc poznałam doskonale jak to jest w nim mieszkać, żyć, przebywać i każdego dnia umierać się i rodzić na nowo.

Od samego początku swojego małżeństwa byłam zmuszona walczyć o życie nie tylko swoje, ale i moich dzieci. Walczyłam o ich przyszłość, bo były moim sensem życia.

Moje piekło na ziemi trwało 6 lat i czuję teraz, że jestem odważniejsza i silniejsza, a siłę daje mi miłość do moich cudownych dzieci. Dzieci nie proszą się na świat, ale dają siłę i wiarę w siebie, gdyż są odbiciem lustrzanym nas samych.

Cudownie być mamą….

WYSZŁAM ZA MĄŻ ALE NIE TAKIEGO MAŁŻEŃSTWA PRAGNĘŁAM

Poznałam mojego byłego męża w 2008 roku zauroczył nie tylko mnie, ale i osoby z mojego bliskiego otoczenia. Bardzo szybko, bo po 3 miesiącach znajomości postanowiliśmy wspólnie zamieszkać.

Ja kobieta po przejściach z 10 letnim dzieckiem z poprzedniego związku byłam szczęśliwa, gdy widziałam fantastycznie rozwijającą się relacje pomiędzy moim obecnym partnerem i moim dzieckiem. Zawsze osiągałam sukcesy w życiu zawodowym, ale podział w naszej prywatnej sferze nastąpił bardzo szybko – ja pracowałam on nie pracował.

W 2012 urodziłam dziecko, tego też roku wyszłam za mąż. Nasze role dość szybko się odwróciły, gdy po urodzeniu dziecka zakończyłam karierę zawodową i całkowicie poświęciłam się wychowywaniu dzieci oraz prowadzeniu domu.

Mój mąż podjął pracę i zarabiał coraz więcej. Większe zarobki podniosły jego EGO i któregoś dnia usłyszałam, że jestem nikim a do siebie kazał zwracać się na „pan”. Tak wiem, że brzmi to niewiarygodnie, ale on czuł się panem naszego domu.

Pojawiły się problemy alkoholowe zaczął dużo i systematycznie pić. Pod wpływem alkoholu byłam poniżana, stosował wobec mnie przemoc fizyczną i psychiczną. Stosowana przemoc wobec mojej osoby była zamierzonym działaniem mającym na celu kontrolowanie i podporządkowanie mnie jako swoje ofiary, bez względu na moje potrzeby. 

Wielokrotnie słyszałam, że jestem głupia, że nie jestem w stanie udowodnić mu czegokolwiek, gdyby przyszło mi poskarżyć się na jego zachowanie. Brał mnie za nadgarstki i uderzał po twarzy, głowie. Śmiał się, że sama się biję używał wobec mnie niecenzuralnych słów.

Stworzył mi piekło na ziemi, w którym przeżywałam najgorsze koszmary. Byłam w świecie przemocy sama, bo on kreował się na idealnego męża i ojca. Ja w oczach otoczenia byłam zadbana nie pracującą żoną i tylko ja wiedziałam, że moje życie to ciąg upokorzeń, przemocy fizycznej i psychicznej, z którego sama nie potrafię się wyrwać.

Posuwał się do wydzielania nam jedzenia, używał przemocy ekonomicznej a za odmowę współżycia był zdolny uderzyć mnie w obecności dziecka. Bardzo boleśnie doświadczałam skutków przemocy oraz działania mechanizmów utrzymujących nas w tej sytuacji. Bardzo się wstydziłam przed innymi, że mąż stosuje wobec mnie przemoc fizyczną.

Najgorsze dla mnie było, że nie miałam się do kogo zwrócić o pomoc. Moim ratunkiem była niebieska linia, która za każdym razem, gdy się z nią kontaktowałam przekierowywała mnie na policję.

Mój starszy syn poszedł na policję zgłosić przemoc fizyczną w domu, natomiast młodszy chcąc mnie chronić całkowicie nieświadomie w przedszkolu poprosił panią, aby ta porozmawiała z tatą, bo on krzywdzi mamę. Te wydarzenia spowodowały, że otrzymaliśmy rodzinną niebieska kartę i mąż został zmuszony w asyście policji opuścić nasze wspólne mieszkanie.

NAJGORSZE MIAŁO PRZYJŚĆ

Odetchnęłam z ulgą i wierzyłam mocno, że nasze życie wróci na odpowiednie tory.

Jak bardzo się myliłam …. Nie miałam pojęcia, że los szykuje mi ciężką batalię o własną godność szacunek i bezpieczeństwo moich dzieci.

Mąż zażądał rozwodu i czekały mnie sprawy karne ze przemoc fizyczną.

Po tych wszystkich zdarzeniach zostałam całkowicie sama bez środków do życia. Nie mogłam liczyć na pomoc najbliższych, bo moja mama w tym czasie sama potrzebowała opieki przebywając w domu opieki natomiast mój tata zmarł dużo wcześniej.

Mąż zadbał o to abym straciła swoich przyjaciół i nie miała nikogo kto wyciągnąłby pomocną dłoń w naszym kierunku.

Sądy nie do końca przyjmowały moje argumenty a sprawy ciągnęły się miesiącami. Powoływani biegli wydawali absurdalne opinie na korzyść oprawcy a nie ofiary.

Odważyłam się złożyć zawiadomienie o gwałcie jakiego dopuścił się mój mąż. Jednak prokurator dwukrotnie umorzył śledztwo argumentując, że żony nie można zgwałcić, że to moja wina, bo nie zaspakajałam potrzeb męża a przecież przemoc seksualna w małżeństwie jest szczególnie brutalną i ciężką formą przemocy.

Było mi bardzo ciężko przez ten cały czas udowadniać, że jestem ofiarą przemocy, że mnie i moim dzieciom należy się szacunek i że w żadnym stopniu nie jesteśmy winni całej tej sytuacji.

Pragnęłam do moich dzieci spokojnego domu, w który na co dzień jest miłość a nie przemoc, żeby mieli warunki do normalnego dzieciństwa, a nie kulili się w kącie ze strachu….

NOWE ŻYCIE BEZ PRZEMOCY

Mój oprawca został skazany za znęcanie się fizyczne i psychiczne,a JA poczułam ulgę i nadzieję na lepsze jutro. Otrzymałam rozwód, a winą za rozpad małżeństwa sąd obciążył ex-męża. Po rozwodzie wróciłam do mojego panieńskiego nazwiska.

Jestem z siebie niesamowicie dumna, że odważyłam się poprosić o pomoc i opowiedzieć innym o swoim koszmarze.

Może dla innych kobiet mogłoby wydawać się, że one nigdy nie dopuściłyby do takiej sytuacji, ale gdy znajdziesz się w środku tego koszmaru sama bez pomocy czujesz się jak w zamkniętej klatce, z której nie wiesz, jak się wyrwać, nie wiesz, gdzie prosić o pomoc a wstyd i niemoc towarzyszy ci każdego dnia.

Obecnie powolutku buduję życie na nowo. Przepracowuję swoja przeszłość i odbudowuje swoje poczucie wartości. Uczęszczam na terapię, bo bez niej powrót do normalność mógłby się nie udać.

Odnalazłam w sobie siłę i każdego dnia jestem sobie wdzięczna, że powiedziałam STOP PRZEMOCY W RODZINIE i zrobiłam wszystko, aby wyrwać siebie i dzieci z piekła na ziemi, bo tylko ja tak w głębi w sercu wiem jak bardzo zostałam zraniona i jak bardzo cierpiały moje dzieci.

Odcięliśmy się od przeszłości i zostawiliśmy ją daleko za sobą. Wierzę głęboko prosząc Boga o siłę i zdrowie. Trafiłam w życiu na bardzo złego człowieka, trudno, pokonałam go prawdą i miłością wspólną z dziećmi.

Mimo, że sprawy sądowe dalej są, jestem silniejsza, dorosłam do tego, aby zeznawać i nie wstydzić się tego co mnie spotkało, potrafię walczyć o siebie, idę do przodu, nie jest łatwo.

Kiedyś siedziałam na ławce i płakałam, a ludzie przechodzili obok. Dziś nie płaczę. Dziś czekam NA PRZYSZŁOŚĆ.

Swoją historia pragnę pokazać innym kobietom, że każda z nas jest SUPERWOMAN i znajdzie w sobie siłę, aby zawalczyć o godne życie.